ای گل تازه که بویی ز وفا نیست تو را

 

خبر از سرزنش خار جفا نیست تو را

 

 

رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست تو را

 

التفاتی به اسیران بلا نیست تو را

 

 

ما اسیر غم و اصلا غم ما نیست تو را

 

با اسیر غم خود رحم چرا نیست تو را؟

 

 

فارغ از عاشق غمناک نمی باید بود

 

جان من این همه بی باک نمی باید بود

 

 

همچو گل چند به روی همه خندان باشی؟

 

همره غیر به گلگشت و گلستان باشی؟

 

 

هر زمان با دگری دست به گریبان باشی

 

زان بیاندیش که از کرده پشیمان باشی

 

 

جمع ما جمع نباشد و پریشان باشی

 

یاد حیرانی ما آری و حیران باشی

 

 

ما نباشیم که باشد که جفای تو کشد؟

 

به جفا سازد و صد جور برای تو کشد

 

 

شب به کاشانه ی اغیار نمی باید بود

 

غیر را شمع شب تار نمی باید بود

 

 

همه جا با همه کس یار نمی باید بود

 

یار اغیار دل آزار نمی باید بود

 

 

تشنه ی خون من زار نمی باید بود

 

تا به این مرتبه خونخوار نمی باید بود

 

 

من اگر کشته شوم باعث بدنامی توست

 

موجب شهرت بی باکی و خودکامی توست

 

 

دیگری جز تو مرا این همه آزار نکرد

 

جز تو کس در نظر خلق مرا خوار نکرد

 

 

آنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد

 

هیچ سنگین دل بیدادگر این کار نکرد

 

 

این ستم ها دگری با من بیمار نکرد

 

هیچکس این همه آزار من زار نکرد

 

 

گر ز آزردن من هست غرض مردن من

 

مردم آزار مکش از پی آزردن من

 

 

جان من سنگ دلی، دل به تو دادن غلط است

 

بر سر راه تو چون خاک فتادن غلط است

 

 

چشم امید به روی تو گشادن غلط است

 

روی پر گرد به راه تو نهادن غلط است

 

 

رفتن اولاست ز کوی تو ستادن غلط است

 

جان شیرین به تمنای تو دادن غلط است

 

 

تو نه آنی که غم عاشق زارت باشد

 

چون شود خاک بر آن خاک گذارت باشد

 

 

مدتی هست که حیرانم و تدبیری نیست

 

عاشق بی سر و سامانم و تدبیری نیست

 

 

از غمت سر به گریبانم و تدبیری نیست

 

خون دل رفته با دامانم و تدبیری نیست

 

 

از جفای تو بدین سانم و تدبیری نیست

 

چه توان کرد پشیمانم و تدبیری نیست

 

 

شرح درماندگی خود به که تقریر کنم؟

 

عاجزم ، چاره ی من چیست؟چه تدبیر کنم؟

 

 

نخل نو خیز گلستان جهان بسیار است

 

گل این باغ بسی سرو روان بسیار است

 

 

جان من، همچو تو غارت گر جان بسیار است

 

ترک زرین کمر و موی میان بسیار است

 

 

با لب همچو شکر تنگ دهان بسیار است

 

نه که غیر از تو جوان نیست؛ جوان بسیار است

 

 

دگری این همه بیداد به عاشق نکند

 

قصد آزردن یاران موافق نکند

 

 

مدتی شد که در آزارم و می دانی تو

 

به کمند تو گرفتارم و می دانی تو

 

 

از غم عشق تو بیمارم و می دانی تو

 

داغ عشق تو به جان دارم و می دانی تو

 

 

خون دل از مژه می بارم و می دانی تو

 

از برای تو چنین زارم و می دانی تو

 

 

از زبان تو حدیثی نشنودم هرگز

 

از تو شرمنده ی یک حرف نبودم هرگز

 

 

مکن آن نوع که آزرده شوم از خویت

 

دست بر دل نهم و پای کشم از کویت

 

 

گوشه ای گیرم و من بعد نیایم سویت

 

نکنم بار دگر یاد قد دلجویت

 

 

دیده پوشم ز تماشای رخ نیکویت

 

سخنی گویم و شرمنده شوم از رویت

 

 

بشنو پند و مکن قصد دل آزرده ی خویش

 

ورنه بسیار پشیمان شوی از کرده ی خویش

 

 

چند صبح آیم از خاک درت شام روم؟

 

از سر کوی تو خودکام به ناکام روم؟

 

 

صد دعا گویم و آزرده به دشنام روم

 

از پی ات آیم و با من نشوی رام روم

 

 

دور دور از تو من تیره سر انجام روم

 

نبود زهره که همراه تو یک گام روم

 

 

کس چرا این همه سنگین دل و بد خو باشد؟

 

جان من ، این روشی نیست که نیکو باشد

 

 

از چه با من نشوی یار ، چه می پرهیزی؟

 

یار شو با من بیمار، چه می پرهیزی؟

 

 

چیست مانع ز من زار ، چه می پرهیزی؟

 

بگشای لعل شکربار ، چه می پرهیزی؟

 

 

حرف زن ای بت خونخوار ، چه می پرهیزی؟

 

نه حدیثی کنی اظهار ، چه می پرهیزی؟

 

 

که تو را گفت به ارباب وفا حرف مزن؟

 

چین بر ابرو زن و یک بار به ما حرف مزن؟

 

 

درد من کشته ی شمشیر بلا می داند

 

سوز من سوخته ی داغ جفا می داند

 

 

مسکنم ساکن صحرای فنا می داند

 

همه کس حال من بی سر و پا می داند

 

 

پاکبازم همه کس رسم مرا می داند

 

عاشقی همچو منت نیست خدا می داند

 

 

چاره ی من کن و مگذار که بیچاره شوم

 

سر خود گیرم و از کوی تو آواره شوم

 

 

از سر کوی تو با دیده ی تر خواهم رفت

 

چهره آلوده به خوناب جگر خواهم رفت

 

 

تا نظر می کنی از پیش نظر خواهم رفت

 

گر نرفتم ز درت شام سحر خواهم رفت

 

 

نه که این بار چو هر بار دگر خواهم رفت

 

نیست باز آمدنم باز اگر خواهم رفت

 

 

چند در کوی تو با خاک برابر باشم؟

 

چند پامال جفای تو ستمگر باشم؟

 

 

چند پیش تو به قدر از همه کمتر باشم؟

 

از تو چند ای بت بدکیش مکدّر باشم؟

 

 

می روم تا به سجود بت دیگر باشم

 

باز اگر سجده کنم پیش تو کافر باشم

 

 

خود بگو از تو کشم ناز و تغافل تا کی؟

 

طاقتم نیست ازین بیش تحمل تا کی؟

 

 

سبزه دامن نسرين تــو را بنــــد ه شوم

 

ابـــتداي خــــط مشكين تو را بنده شـوم

 

 

چين بر ابرو زدن و كين تو را بنده شوم

 

گره ابروي پـــــر چـين تو را بنده شـوم

 

 

حرف ناگفتن و تمكين تــو را بنده شوم

 

طرز محبوبي و آييــن تو را بنده شـوم

 

 

الله، الله، ز كه ايــن قـــــاعـــــده اندخـــــته‌اي

 

كيست استاد تــو ايــنهــــا ز كه آموختـــــه‌اي

 

 

اين همه جور كه مـن از پي هم مي‌بينم

 

زود خود را به سـر كـوي عدم مـي‌بينم

 

 

ديگران راحت و مـن اين همه غم مي‌بينم

 

همه‌كس خرم و مـــن درد و الــــم مـي‌بينم

 

 

لطف بسيار طمــــع دارم و كــم مي‌بينم

 

هستم آزرده و بسـيــــار ستـــم مـي‌بينم

 

 

خرده بر حرف درشت من آزرده مگیر

 

حرف آزرده درشتانه بود خرده مگیر

 

 

آنچنان باش که من از تو شکایت نکنم

 

از تو قطع طمع لطف و عنایت نکنم

 

 

پیش مردم ز جفای تو حکایت نکنم

 

همه جا قصه ی درد تو روایت نکنم

 

 

دگر این قصه ی بی حد و نهایت نکنم

 

خویش را شهره ی هر شهر و ولایت نکنم

 

 

خوش کنی خاطر وحشی به نگاهی سهل است

 

سوی ما گوشه ی چشمی ز تو گاهی سهل است

 

 

وحشی بافقی